Ik ving de wind, keek toe vanuit de schaduw

van bomen op hun sprongen. Hoe ze wegrenden

door dwarse corridors tot ze zich lenig en buiten het perk

leerden uitkleden voor het vreemde lief.

 

In de wolken trekt een herder voorbij.

Tussen de aangestampte bloemen heel ik

oude wonden en hoor nog, gebogen over een boek,

de echo van hun kinderspel

 

in mijn borstkas. Daar houd ik een kamer vrij

terwijl ik herstel van tegenspraak, moet wennen

aan hoe ze mij hernoemen. Ik lees tussen de lijnen,

hoop- dat er weg van dit huis nog wel een God dwaalt tussen de kauwen.

 

Jij komt dichterbij en zacht

zeg jij: “de naald van het kompas wijst nog

als je het uit handen geeft. Op de kale plek

in het gazon groeit straks weer gras.”