Met de bundel ‘In de wind staan’ plooit het dichterschap van Lieve Desmet zich open in zijn volle draagwijdte. De trefzekerheid waarmee ze haar verzen moduleert, weet te overtuigen, zowel als het gaat om de gedichten apart als om de bedachte structuur die de samenhang ervan binnen het geheel van de bundel aanreikt.
Het prolooggedicht ‘Haven’ houdt de suggestie in van het zoeken naar de verte, het ‘tasten met verrekijkers naar een horizon’, in ‘Eerste zee’, het slotgedicht dat ook losstaand van de verschillende cycli een plaats krijgt in de bundel, komt het motief van het gemis dat concreet vorm krijgt in de afwezige moederfiguur, terug, ‘Mijn lichaam herkent de deining / in een moeder, mijn eerste zee.’. Er is de herkenning, het aanvoelen van de helende kracht van het water, maar even goed: ‘Er is geen eerste, geen laatste zee.’
Nogal wat gedichten in ‘In de wind staan’ gaan over verlies. Over de broer onder meer (‘Je missen is een koud feit’), over het verlies van de onschuld die n.a.v. ‘Operatie Kelk’ openbaar werd gemaakt (met hier een mooie allusie op Gezelles ‘Dien avond en die roze’: ‘Kon ik nog maar geloven in één avond / op een kamer met een roos: / taal die jou tot u verheft.’), over de verwijdering tussen moeder en kind (‘Er loopt een barst tussen ons’) .
Er zijn de herinneringen aan het gezin waarin ze is opgegroeid (‘wij leven ingekwartierd na twee oorlogen’ ), aan de oude meester die ooit ‘Maria Lecina’ voordroeg, maar nu in een zorgtent verder moet, aan de moeder die haar ooit de kleren aanpaste, maar ‘Hier sta ik, alleen de sleutel past. / Het huis is leeg. / Kon ik me nog maar maar één keer meegaand / neervlijen tussen al je plissés’).
Voor de dichter komt her erop aan voor zichzelf in haar verzen de plaatsen te creëren waar ze zich (weer) geborgen kan voelen. In de liefde onder meer voor de jij die aanwezig is en blijft in haar bestaan, ‘ik plakte nieuwe namen op mijn hartslag’, wetend: ‘Als ik nu eens niet zou omkijken, / zou zien hoe we samen duren.’ Voor even mag het zomeren in de gedichten (zie de titel van een ervan: ‘Het zomert’), er is altijd weer de ‘verwonde wereld’ die ze wil en moet bezingen, ‘om in dialoog te gaan met een dolgedraaide aarde’ Lieve Desmet wijdt indringende verzen aan het lot van vluchtelingen op die op zoek gaan naar een menswaardig bestaan (in ‘Het Nauw van Calais’ bijvoorbeeld, ‘ook aangespoeld stempelen we onze wonden af / op toeristenstranden in het nauw’), aan Sandra Dia en de Reuzegommers, (‘Wijs hen op de keuze vandaag / om mogen niet ijskoud af te studeren’).
Als tegengewicht fungeren dan de gedichten waarin aandacht wordt besteed aan de inzet van hen die een positief verschil willen maken, onder meer als het erom gaat de klimaatcrisis tegen te gaan (‘Kom tegenbeelden / we durven’), of aan de inzet van Sociaal Werkers (‘deze stiel is met huid en haar hoop schrijven, / samen op het scherp.’
In de slotcyclus van de bundel wordt dan weer gefocust op het definitieve afscheid dat de dood inhoudt. Het afscheid van de vader (‘zijn blauw gevlekte handen, schriftuur van de lang gevreesde gast’), afscheid van de moeder (‘Jouw mildheid wil ik erven’), en het alomvattend besef daarbij dat poëzie troost kan bieden, ‘Mijn woorden zijn worpen in het ongewisse, // (…) // mijn proberen is een vorm die ontstaat – ons / tot spelers maakt en vloeibaar.’, afscheid bij een eenzame uitvaart, ‘veertien dagen warden de luiken gesloten, / die van je ogen ook.’
‘In de wind staan’ is een bundel die de lezer niet onberoerd laat, zo open en eerlijk kijkt Lieve Desmet zichzelf en de haar omringende wereld in de ogen.