Ruim anderhalf decennium na de publicatie van de bundel ‘De bedauwde ruimte’ (2003) tekent Lieve Desmet opnieuw present met ‘In de maat van de zee’. Tegen de achtergrond van de nooit eindigende beweging van eb en vloed, van komen en gaan, van nabijheid en verte deinen de gedichten van toen ( de kindertijd die wordt gememoreerd) naar nu, geven ze vorm aan de blijvende zoektocht naar houvast, nopen ze als het ware tot een ‘kijken zonder het masker van de tijd’ (uit het gedicht : de berm’). Lieve Desmet projecteert deze thematiek verder doelbewust op de vraag in hoeverre de woorden toereikend zijn en blijven. In het gedicht ‘mijn branding’ wordt het overbekende beeld van het putjesgraven op het strand metafoor voor de onderneming die in wezen de hele bundel schraagt: ‘de put gaapt in het strand / aast op mijn woorden – ik ouder met de taal / scharrel in een mondvol jeugd waar grootmoeder / als in een toeval spreekt over verloren brood’. Sterk hoe Desmet hier speelt met de taal, net als in andere verzen die ik heb aangestreept: ze heeft het over ‘haar prooibaar lijf’ (uit: ‘voor een dochter’), over ‘woorden uit de bolster schrijven van deze rauwe tijd’ (uit: ‘tegendraads’). Vaak zijn de overpeinzingen gesteld in termen van strijd, zie het ‘prooibare’ lijf, of het mooie gedicht ‘zoon’, waarin te lezen staat dat een ‘zij’ de jongen leert een zwaard te snijden uit hout: ‘de krijger kerft zijn initialen in de schede / hij klemt zijn droom vast aan de greep, zet zich /schrap voor het gevecht in de arena’. Of, aangrijpend in zijn eenvoud, het gedicht ‘gewet’ waarin de vertwijfeling en eenzaamheid van een bejaarde wordt beschreven: ‘ze schuift in afgesloten gangen / haar lichaam voor zich uit / spelt met bloed haar onteigende grond // (…) // in deze doofstomme dagen kerft ze / in het vel en snijdt op zoek naar grip / een wonde’. Intimistisch is dan weer het beeld dat, met een terugblik op de kindertijd, opgeroepen wordt van de zorgende moeder in ‘de waslijn’: ‘zij jaagt met zon op vlekken speelt met wind / ze draagt de mand naar binnen stuurt ons / dan weer vers de laan uit’. Het licht dat hier meespeelt wordt in het er direct op volgende gedicht aanwezig gesteld in ‘het licht van de abdij’, over de vaderfiguur en het afscheid dat naakt: ‘straks spreken letters in steen / over een leven stil gevallen als wind / blijf ik in éénzang / zijn vreemd besnaarde kind’. Die éénzang, de alleenheid van de ik spreekt ook uit het gedicht ‘Warandepark’, dat eindigt met dit vers: ‘in mijn hoofd eiland ik voorgoed’. De bundel ‘In de maat van de zee’ bevat een aantal treffende gedichten, die de lezer ongetwijfeld weten te raken.